Η άντληση έμπνευσης από καλτ κλασικά έργα, όπως Ένας άλλος κόσμος ή Flashback, είναι αξιέπαινη. Ωστόσο, αυτό είναι απλώς ένα τέχνασμα μάρκετινγκ ή οι δημιουργοί κατάφεραν πράγματι να επαναφέρουν το πνεύμα αυτών των σπουδαίων παιχνιδιών της δεκαετίας του ’90;
ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ:
- Εξαιρετικά γραφικά εικονοστοιχείων και εξαιρετική σχεδίαση τοποθεσίας.
- Επίπεδο δυσκολίας;
- Μυστηριώδης, συναρπαστική ατμόσφαιρα.
- Εξαιρετικό soundtrack.
Μειονεκτήματα:
- Ανακριβείς έλεγχοι – τόσο σε ακολουθίες δράσης όσο και σε ορισμένα από τα παζλ.
“What is dead μπορεί να μην πεθάνει ποτέ” – αυτό το προσεγμένο bon mot φαίνεται να ταιριάζει με τα σκονισμένα κλασικά, όπως το Another World και το Flashback, και ίσως επίσης το Heart of Darkness, το νεότερο και ίσως το λιγότερο γνωστό από τα τρία, τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν έχουν ξεχάσει αυτούς τους περίφημους τίτλους και, οδηγώντας στην επιρροή τους, δημιουργούν τα δικά τους πράγματα. Το 2016 θα είναι μια εξαιρετική περίοδος για τους λάτρεις του ρετρό gaming. Πριν από αρκετές ημέρες στον κόσμο υπενθύμισε το franchise Shadow of the Beast και ο Keiji Inafune θα επιστρέψει σύντομα με μια νέα παραλλαγή στο Mega Man – Mighty No.9. Μεταξύ αυτών των γεγονότων, ένα ακόμη παιχνίδι φτάνει στα ράφια – μια πολωνική πλατφόρμα/λογικό παιχνίδι που χρηματοδοτείται μέσω του Kickstarter. Το The Way ακολουθεί το μονοπάτι που ταξίδεψε για πρώτη φορά από τον Eric Chahi και παραδίδει μια ιστορία για την κατάκτηση του θανάτου μιας αγαπημένης γυναίκας σε ένα περιβάλλον τέχνης pixel. Σε αυτό το παιχνίδι τα έργα των Chahi και Delphine Software συναντούν τον Myst. Αρκεί να πω ότι τις περισσότερες από τις δέκα ώρες που απαιτήθηκαν για να ολοκληρωθεί το παιχνίδι καθόμουν μπροστά στην οθόνη με το στόμα ανοιχτό, θαυμάζοντας την καλλιτεχνία των δημιουργών του. Κύριοι, πιστεύω ότι γνωρίζετε τι τιμή είναι να αναφέρεται το The Way ανάμεσα σε όλους τους προαναφερθέντες τίτλους.
Το άνετο μικρό μας διαστημόπλοιο.
Το The Way είναι ένα δισδιάστατο παιχνίδι πλατφόρμας στο οποίο ο κύριος χαρακτήρας ψάχνει έναν τρόπο να επαναφέρει στη ζωή την αγαπημένη του που έχει πεθάνει. Φαίνεται δύσκολο, αλλά σε καμία περίπτωση ακατόρθωτο, γιατί, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του πρωταγωνιστή, υπάρχει τρόπος. Το θέμα είναι ότι πρέπει πρώτα να αρπάξει ένα διαστημόπλοιο και να μεταφέρει τον εαυτό του και το σώμα της γυναίκας σε έναν μακρινό πλανήτη. Κάτι που ο πρωταγωνιστής είχε μελετήσει στο παρελθόν, αλλά –όπως αποδεικνύεται στην πορεία του παιχνιδιού– όχι τόσο διεξοδικά όσο νόμιζε.
Η πλοκή μπορεί να φαίνεται κάπως περίεργη, αλλά αυτή είναι η γοητεία των περισσότερων από τις παλιές ιστορίες των διαστρικών ταξιδιών. Μόλις βρισκόμαστε στο χώρο, συναντάμε επίσης τα υποχρεωτικά μυστηριώδη σημάδια, τους ναούς και –τι είναι εξίσου σημαντικό– εξωγήινους πολιτισμούς. Η γοητεία με τον Chahi είναι πολύ εμφανής σε πράγματα όπως σχέδια πλασμάτων – τόσο τα θανατηφόρα όσο και τα φιλικά. Σε κάποιο στάδιο αποκτάμε ακόμη και το δικό μας κατοικίδιο – αφού σκοτώσαμε τη μητέρα του δευτερόλεπτα νωρίτερα. Μη έχοντας πού αλλού να πάει, το φτωχό σκυλάκι ακολουθεί τον πρωταγωνιστή, ο οποίος τελικά γίνεται ο νέος αφέντης και φίλος του. Οι προγραμματιστές σίγουρα ξέρουν πώς να παίζουν με τις χορδές της καρδιάς μας. Τετριμμένος? Σίγουρα είναι. Το έχετε δει χίλιες φορές πριν; Ναι, τι; Εδώ, λειτουργεί σαν γούρι, με καθόλου μικρές χάρη στα μινιμαλιστικά μέσα αφήγησης.
Αν και δεν υπάρχουν παραδοσιακοί διάλογοι σε αυτό το παιχνίδι, ο ήρωας δεν μένει ούτε εντελώς σιωπηλός, κάτι που τον ξεχωρίζει από τον Λέστερ του Another World. Θα υπάρξουν πολλές αφορμές για να διαβάσουμε τα σχόλια του πρωταγωνιστή για όσα συμβαίνουν στην οθόνη. Οποιεσδήποτε υπαινιγμοί του χαρακτήρα του ήρωα, εάν υπάρχουν, είναι περιορισμένοι, επιτρέποντάς του να κρατήσει το μεγαλύτερο μέρος της προσωπικότητάς του κρυμμένο από τον παίκτη. Υποτίμηση, η μυστηριώδης αύρα που περιβάλλει τους ναούς στον πλανήτη – όλα αυτά τα στοιχεία χτυπούν τα σωστά σημεία και έκαναν τη βύθιση πιο δυνατή. Αν όχι για μερικά προβλήματα που αντιμετώπισα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, πιθανότατα θα είχα καταλήξει εντελώς από αυτόν τον κόσμο των pixel και θα είχα αρνηθεί να τον αφήσω ποτέ.
Θα το κοιτάζατε αυτό, ακόμα ένας άλλος κόσμος με δύο φεγγάρια.
Το The Way δεν απέχει από ακολουθίες μάχης. Παίρνουμε ένα όπλο στην αρχή του παιχνιδιού, επιτρέποντάς μας να εξαλείψουμε αποτελεσματικά τους ρομποτικούς φύλακες που θέλουν να εκμεταλλευτούν κάθε λάθος μας. Οι μηχανικοί σκοποβολής είναι σχετικά απαλλαγμένοι από προβλήματα. Στην πραγματικότητα, αυτά εμφανίζονται μόνο όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε εξωγήινη πανίδα και να προσπαθήσουμε να διασχίσουμε μια κατεστραμμένη γέφυρα. Η γέφυρα ήταν η πρώτη τοποθεσία παιχνιδιού που με εξέπληξε, δυστυχώς με δυσάρεστο τρόπο – όχι με υψηλό επίπεδο δυσκολίας, το οποίο είναι λίγο πολύ σταθερό σε όλο το παιχνίδι, αλλά με την έλλειψη ακριβών ελέγχων. Αυτό το πρόβλημα εμφανίζεται επίσης όταν δραπετεύουμε από διάφορα θηρία, ανεβαίνοντας γρήγορα μια πέτρινη σκάλα και στην περίπτωση κάποιων γρίφων, που συναντάμε κατά τη διάρκεια της διαδρομής μας.
Ορισμένες ενότητες θα χρειαστούν περισσότερες από μία προσπάθειες.
Σε αυτό το παιχνίδι πεθαίνουμε εύκολα και συχνά. Ο πρωταγωνιστής δεν έχει μπάρα υγείας για έναν απλό λόγο ότι δεν έχει καμία χρήση – ένα γλίστρημα και τελείωσε, ανεξάρτητα από τον αντίπαλο. Όλα είναι εχθρικά, αλλά δυστυχώς υπάρχουν εχθροί που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν οριστικά. Ένα πράγμα που με ενόχλησε ήταν τα σημεία ελέγχου, τοποθετημένα ίσως λίγο πολύ μακριά το ένα από το άλλο. Σε μερικές περιπτώσεις έβριζα κάτω από την ανάσα μου και όταν πέθανα για δέκατη φορά στο ίδιο μέρος –όχι πάντα λόγω υπαιτιότητας μου (βλ. ανακριβή στοιχεία ελέγχου παραπάνω)– έτεινα να χάσω τον ενθουσιασμό μου… Ευτυχώς, όχι για πολύ.
Καθώς καθαρίζουμε τα επόμενα επίπεδα, βρίσκουμε υποδείξεις που είναι απαραίτητες στο αρχικό στάδιο του παιχνιδιού – περιέχουν πράγματα όπως το σχόλιο ενός μηχανικού για την εμφάνιση μιας ασφάλειας ή τους κωδικούς εκτόξευσης για ένα διαστημόπλοιο. Αργότερα οι εργασίες γίνονται πολύ πιο δύσκολες και πολλές από αυτές απαιτούν από εμάς να βάλουμε το μυαλό μας σε ταχύτητα για τουλάχιστον λίγο. Μπορείτε να ξεχάσετε να περάσετε ολόκληρο το παιχνίδι με ένα μόνο βήμα. Ένα εκπληκτικό παιχνίδι πλατφόρμας περιπέτειας στον πυρήνα του, το The Way περιλαμβάνει επίσης ορισμένα χαρακτηριστικά που μοιάζουν με Myst. Οι γρίφοι εδώ δεν είναι απλώς δύσκολοι. συχνά πριν καν προσπαθήσουμε να τα λύσουμε, πρέπει πρώτα να αποκρυπτογραφήσουμε το νόημά τους. Είναι επίσης πολύ διαφορετικά και χρησιμοποιούν τα gadget που κουβαλάει ο πρωταγωνιστής, όπως μια ενεργειακή ασπίδα ή ένα αντικείμενο που του επιτρέπει να μετακινεί τα στοιχεία του περιβάλλοντος μέσω τηλεκίνησης.
Το άνετο εσωτερικό του μικρού μας διαστημόπλοιου.
Το The Way είναι πολλά υπέροχα pixel art, ένα λαμπρό soundtrack που δημιουργεί μια ατμόσφαιρα έξω από αυτόν τον κόσμο και τόνοι κλασικής ρετρό γλυκύτητας μεταμφιεσμένης ως εξερεύνηση ενός μυστηριώδους εξωγήινου πλανήτη. Ταυτόχρονα, το παιχνίδι ξεχωρίζει με τα υπέροχα σχέδια τοποθεσίας του, τα οποία είναι πραγματικά αξέχαστα. Ο κακός περιεχόμενος θα συνοφρυωθεί με ελαττωματικά κινούμενα σχέδια χαρακτήρων, και αρκετά έτσι – ομολογουμένως, το παιχνίδι δεν έχει κάποια fps για να ταιριάζει με την ομαλότητα του Flashback, αλλά δεν είναι σημαντικό εδώ, καθώς το παιχνίδι από το Puzzling Dream εστιάζει σε διαφορετικά πράγματα. Ωστόσο, οι συγγραφείς θα πρέπει να βελτιώσουν τους ελέγχους. Συνολικά, είναι ένα παιχνίδι πλατφόρμας περιπέτειας (που συνορεύει με stealth σε ορισμένες ενότητες) και ταυτόχρονα ένα προκλητικό παιχνίδι παζλ που έχει την ευκαιρία να προσελκύσει τους νεότερους παίκτες που δεν είναι εξοικειωμένοι με τα παλιά κλασικά που ενέπνευσαν τους προγραμματιστές. Για μένα, το The Way ήταν μια πραγματικά ευχάριστη έκπληξη.
Τα υποχρεωτικά συλλεκτικά αντικείμενα απεικονίζουν σκηνές από το παρελθόν του πρωταγωνιστή.
