Περισσότερα από 20 χρόνια μετά την κυκλοφορία της πρώτης του δόσης, το Crash Bandicoot επιστρέφει σε μια remastered τριλογία που ετοίμασε η ομάδα του Vicarious Visions. Μπορεί αυτός ο πάλαι ποτέ προοδευτικός τίτλος να διατηρήσει τη θέση του απέναντι στους σύγχρονους τίτλους;
ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ:
- Υψηλής ποιότητας remaster.
- Το παιχνίδι δεν έχασε τίποτα από τη δυνατότητα αναπαραγωγής του.
- Σχετικά υψηλό επίπεδο δυσκολίας, αφού αφιερώνουμε πολύ χρόνο στην εκμάθηση μεμονωμένων επιπέδων.
- Η νοσταλγία χτυπά δυνατά.
Μειονεκτήματα:
- Κρίμα που τρέχει μόνο σε 30 fps…?
- …καθιστώντας τα χειριστήρια ανακριβή κατά καιρούς.
Υπάρχουν μερικά remaster που χρειάζεται ο κόσμος και μερικά που είναι εντελώς αζήτητα. Οι πρώτοι γίνονται δεκτοί με όρθιους χειροκροτητές, ενώ οι δεύτεροι αντιμετωπίζονται με δηλητηριώδεις παρατηρήσεις ή, στην καλύτερη περίπτωση, με ένα «meh» και ένα σήκωμα των ώμων. Έχει περάσει ένας χρόνος από την επίσημη ανακοίνωση που ενημέρωσε ότι η δουλειά του Naughty Dog θα ξαναζωντανέψει από έναν νέο προγραμματιστή – όλο αυτό το διάστημα το Crash Bandicoot N.Sane Trilogy ήταν μια από τις πιο αναμενόμενες θέσεις στο μενού gaming. Έχουν περάσει περισσότερες από δύο δεκαετίες από την κυκλοφορία του πρώτου παιχνιδιού στο PlayStation, που σημαίνει ηλικίες όσον αφορά τη βιομηχανία, και ο κόσμος δεν έχει ακόμη ξεπεράσει το άτακτο bandicoot. Και όλα αυτά παρά το γεγονός ότι χρόνια αφότου η Naughty Dog είχε διαγράψει τη μάρκα, η Activision και αργότερα η Sierra θέλησαν να αρμέξουν το franchise για ό,τι αξίζει. Τα αποτελέσματα ήταν προβλέψιμα: μια ροή μέτριων παιχνιδιών που δύσκολα θα μπορούσε να συγκριθεί με την παλιά τριλογία του Naughty Dog ή την τετραλογία, αν συμπεριλάβετε το παιχνίδι αγώνων καρτ Crash Team Racing.
Το καλό remaster είναι καλό…
Εν τω μεταξύ, η ανακοίνωση Crash στο Skylanders, ακολουθούμενη από τα σχέδια μιας remastered έκδοσης της τριλογίας, πυροδότησε ένα κύμα ενθουσιασμού, κάτι που τα παιδιά της Activision σίγουρα περίμεναν καθώς αποφάσισαν να παραδώσουν το έργο στην έμπειρη ομάδα των Vicarious Games. Εξάλλου, ήταν ένας εμβληματικός χαρακτήρας που έπρεπε να αναστηθεί, η de facto μασκότ της Sony. Ωστόσο, η ιαπωνική εταιρεία δεν υιοθέτησε ποτέ το bandicoot ως επίσημη μασκότ της, αφήνοντας τη μάχη των χαριτωμένων πλασμάτων στη Sega και τη Nintendo και τους αντίστοιχους εμβληματικούς χαρακτήρες τους. Ωστόσο, η σημασία του bandicoot δεν μπορεί να υπερεκτιμηθεί για μια ολόκληρη γενιά παικτών που είτε μεγάλωσαν παίζοντας Crash είτε απλά έτυχε να πιαστούν από το παιχνίδι και οι αλλαγές στην τεχνολογία που οδήγησαν στην κυκλοφορία του PlayStation στο είδος.
Ο Andy Gavin και ο Jason Rubin, οι ιδρυτές του Naughty Dog, ήθελαν πολύ να κάνουν το επόμενο παιχνίδι τους σε πλήρη 3D. Αποφάσισαν να φτιάξουν ένα πρωτοποριακό παιχνίδι πλατφόρμας που θα ήταν «σαν το Donkey Kong ή το Mario Whatever». Το πρώτο τους βήμα ήταν η δημιουργία ενός demo, το οποίο κέρδισε το όνομα Sonic’s Ass. Αυτός ο χιουμοριστικός τίτλος γεννήθηκε από τη συνεχή παρακολούθηση του πρωταγωνιστή από πίσω. Το επόμενο βήμα ήταν η επιλογή ενός πρωταγωνιστή. Στο πρώτο προσχέδιο, ο ρόλος επρόκειτο να δοθεί σε ένα γουόμπατ ονόματι Willy, αλλά τελικά επιλέχθηκε το bandicoot. Κάπως έτσι γεννήθηκε ο Crash Bandicoot και μετά από δύο ακόμη χρόνια ανάπτυξης, τον Σεπτέμβριο του 1996, το παιχνίδι του βγήκε στα ράφια των αμερικανικών καταστημάτων.
Μια συντριβή σε μια νέα εποχή
Όπως έχω ήδη αναφέρει, το Crash Bandicoot N. Sane Trilogy είναι ένα σετ που περιλαμβάνει τις τρεις πρώτες περιπέτειες του αγαπημένου μας bandicoot. Αυτό περιλαμβάνει την πρώτη δόση, η οποία ήταν ακόμα κάπως σκληρή, τη δεύτερη, το Cortex Strikes Back (επειδή οι κακοί θέλουν να επιστρέψουν και να σχεδιάσουν εκδίκηση από αυτούς που ματαίωσαν τα σχέδιά τους) και το τρίτο, Warped, στο οποίο θα ταξιδέψουμε χρόνος και χώρος για να σταματήσει το κακό Uka Uka.
Αρχικά, πρέπει να σημειωθεί ότι οι δημιουργοί ήθελαν να κάνουν περισσότερα από το να ολοκληρώσουν το έργο, ακολουθώντας το μονοπάτι της ελάχιστης αντίστασης. Το τελικό αποτέλεσμα της δουλειάς τους είναι ένα παιχνίδι παραπάνω από εξαιρετικό. Από πλευράς γραφικών, είναι ένα Crash Bandicoot της εποχής μας, και ενώ το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε για την αρχική κυκλοφορία, όταν το Naughty Dog έπρεπε να καταφύγει σε μια σειρά από κόλπα κωδικοποίησης για να προσφέρει αυτή την ποιότητα, το αποτέλεσμα που επιτεύχθηκε από το Vicarious Visions στο PlayStation 4 είναι απλά υπέροχο. Αυτό δεν σχετίζεται μόνο με τους χαρακτήρες του Crash και της Coco, οι οποίοι θα μας συνοδεύσουν και στα τρία παιχνίδια αυτή τη φορά, αλλά και σε διαφορετικά επίπεδα και περιβάλλοντα. Είτε έχουμε να κάνουμε με τοπικά ή παγωμένα επίπεδα, νερό ή υποβρύχιο, το παιχνίδι φαίνεται υπέροχο και ευχαριστεί το μάτι. Τα remasters περιλαμβάνουν επίσης λειτουργία time trial και στα τρία παιχνίδια, προσθέτοντας ακόμα περισσότερη διασκέδαση.
Κάπως διαφορετικό, αλλά και πάλι το ίδιο
Οι δημιουργοί εξέτασαν διεξοδικά τα παλιά επίπεδα και τα μετέφεραν στα remasters σχεδόν τέλεια, αλλάζοντας μόνο ό,τι ήταν απαραίτητο για να απολαύσουν οι παίκτες αυτό το επιπλέον κομμάτι ομαλότητας. Δεν ήταν όμως απλή αντιγραφή & επικόλληση, π.χ. οι αρμαδίλλοι στη ζούγκλα έχουν πάρει ένα ελαφρώς πιο φυσικό χρώμα από το μπλε. Αλλά γεια, παίζουμε ως κουκλίστικος που μιλάει, οπότε ποιος θα πει ότι δεν υπάρχουν μπλε αρμαντίλιοι;
Ο Shigeru Miyamoto παίζει Crash Bandicoot κατά τη διάρκεια της E3 του 1996. Στο ίδιο E3, ο Miyamoto αποκάλυψε το Super Mario 64.
Επίσης το gameplay υπέστη μικρές αλλαγές. Όταν πέφτουμε σε μια τρύπα τυφλοπόντικα, τα πλάσματα θα μας επιτεθούν λίγο διαφορετικά από ό,τι στο πρωτότυπο. Για να λέμε την αλήθεια, τέτοιες αλλαγές μπορούν να παρατηρηθούν μόνο όταν κάνετε μια παράπλευρη σύγκριση. Χωρίς τέτοια πειράματα, και τα τρία παιχνίδια θα ήταν ουσιαστικά δυσδιάκριτα από τις παλιές τους εκδόσεις. Λοιπόν, εκτός από τα οπτικοακουστικά, δηλαδή, καθώς υπέστησαν και lifting. Μου έκανε την εντύπωση ότι η μουσική ήταν λίγο ενισχυμένη, ακουγόταν λίγο ευρύτερη και βαθύτερη.
Όλες αυτές οι μικρές πινελιές κάνουν το παιχνίδι να φαίνεται και να ακούγεται καλύτερο από ό,τι πριν από είκοσι χρόνια. Μπορεί να φαίνεται σαν κάτι προφανές σε ένα remastered παιχνίδι, αλλά έχουμε δει τόσες πολλές τελείως αποτυχημένες προσπάθειες, όλες ξεχασμένες εδώ και καιρό, που πιστεύω ότι υπάρχει ακόμα κάποιο βάρος στα λόγια μου. Νομίζω ότι το Vicarious Visions έδωσε στο franchise μια νέα ζωή και δεν θα εκπλαγώ αν η Activision ανακοίνωνε κάτι εντελώς νέο στο εγγύς μέλλον. Υποθέτοντας φυσικά ότι η remastered τριλογία θα μπει στις κορυφαίες λίστες των μπεστ σέλερ, κάτι που είμαι σίγουρος ότι θα γίνει.
Χάρη στα remasters, υπάρχει μια καλή πιθανότητα το franchise να δει φρέσκο αίμα gamer, όχι μόνο βετεράνους που βασίζονται στη νοσταλγία. Για να είμαι ειλικρινής, η σειρά είχε χρόνια να κάνει το δρόμο της στη συλλογική συνείδηση της κοινότητας του gaming, και ακόμα κι αν κάποιος έχασε το παιχνίδι στο PS1, πιθανότατα αναγνωρίζει τον χαρακτήρα ή τουλάχιστον το είδος.
Οι μηχανισμοί του παιχνιδιού χρονολογούνται μετά από τόσα χρόνια προφανώς. Πολύ περισσότερο γιατί τα παιχνίδια που περιλαμβάνονται στην τριλογία είναι κλασικά παιχνίδια τούνελ, περιορίζοντας σοβαρά την ελευθερία του παίκτη. Τα παιχνίδια πλατφόρμας της εποχής 3D ακολούθησαν ως επί το πλείστον την ανταγωνιστική φόρμουλα της Nintendo – ημι-ανοικτά επίπεδα συνδεδεμένα με έναν κοινό κόμβο. Τούτου λεχθέντος, ακόμη και μια χρονολογημένη φόρμουλα μπορεί να χρησιμοποιηθεί με επιτυχία όταν οι δημιουργοί κάνουν καλά τη δουλειά τους. Ακόμα κι αν ο τύπος διαθέτει ενότητες που μοιάζουν με 2,5 διαστάσεις ή ακόμα και ολόκληρα επίπεδα μπόνους σχεδιασμένα με αυτό το στυλ.
Θα μπορούσε να ήταν καλύτερο…
Αν παραπονιόμουν για κάτι, θα ήταν το γεγονός ότι το παιχνίδι τρέχει μόνο σε 30 fps. Που σημαίνει ακριβώς το ίδιο με τα παλιά παιχνίδια, αλλά… καλά, ναι. Το συγκεκριμένο στοιχείο θα μπορούσε να είχε αναβαθμιστεί εύκολα και θα είχε εξυπηρετήσει καλά τα παιχνίδια. Χωρίς αυτό, είχα την αίσθηση ότι τα αναλογικά χειριστήρια του joy pad ήταν λίγο προκλητικά προς τις προθέσεις μου και κατέληξα να αλλάξω το πιο ακριβές d-pad μάλλον γρήγορα. Λοιπόν, ομολογουμένως μπορεί να ήταν απλώς η έλλειψη επιδεξιότητάς μου, αλλά αν νιώθετε την ανάγκη να ορκιστείτε μετά από ένα ακόμη χαμένο άλμα, σας προτείνω να δοκιμάσετε το παλιό καλό d-pad.
Η ανίχνευση σύγκρουσης μερικές φορές αποτυγχάνει. Η έλλειψη ακρίβειας μερικές φορές μας οδηγεί στο να στεκόμαστε ακριβώς στην άκρη ενός γκρεμού ή να χάνουμε μια πλατφόρμα ανά χιλιοστά, κάτι που στέλνει τον χαρακτήρα πίσω στο τελευταίο σημείο ελέγχου. Ένα ακόμη πράγμα που βρίσκω απογοητευτικό είναι το γεγονός ότι οι δημιουργοί άφησαν τα χειριστήρια του οχήματος ακριβώς όπως ήταν στην παλιά έκδοση, όπου με την ευκαιρία να τα βελτιώσουν μπορεί να έκανε θαύματα στη συνολική άνεση και ομαλότητα ορισμένων επιπέδων. Από την άλλη πλευρά, γιατί να βελτιώσουμε αυτό το συγκεκριμένο ενοχλητικό ζήτημα, και όχι πολλά άλλα, όταν προσπαθούμε να είμαστε όσο πιο κοντά μπορούμε στο πρωτότυπο; Αυτό είναι σωστό, θα πρέπει να το αντιμετωπίσετε όπως έκαναν οι γονείς σας στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90.
…αλλά είναι φοβερό όπως είναι!
Φαίνεται ότι τα παιχνίδια πλατφόρμας βγαίνουν σιγά σιγά από την τρύπα στην οποία έχουν αφεθεί να σαπίζουν τα τελευταία 10 χρόνια. Εκτός από τα παιχνίδια της Nintendo – είναι ζωντανά και παίζουν, αλλά αυτό είναι μια ιστορία για άλλη φορά. Αφήνοντας στην άκρη τους Ιάπωνες, όμως, είχαμε κάποιους τίτλους υψηλότερου προφίλ, όπως η σπουδαία Yooka-Laylee. Θα ήταν ωραίο αν οι remastered περιπέτειες του Crash Bandicoot έφεραν κάποια σημαντική, πιο απτή αλλαγή. Συνολικά, είναι ένα υπέροχο remaster, που επαναφέρει τη μνήμη αυτού που διασκέδαζε τους παίκτες κονσολών, αλλά και εξοπλίζοντας ένα κλασικό είδος με εντελώς νέα ρούχα και δίνοντάς του την ευκαιρία να προσελκύσει σύγχρονους παίκτες – ανθρώπους που δεν θυμούνται τη χρυσή εποχή του gaming πλατφόρμας.
